Wie schrijft, die blijft

De grote momenten onthoud je wel natuurlijk. Hun geboorte, de eerste stapjes, voor het eerst naar school. En natuurlijk maak je foto’s van alle belangrijke gebeurtenissen. Elke verjaardag, leuke vakantiekiekjes. Maar ik vind het ook ontzettend fijn om de kleine momenten te koesteren. Het schaterlachen terwijl Beest ons Mormeltje kriebelt. Het geknabbel en gesabbel van Freggel op alle vingers die hij te pakken krijgt, of ze nu van hem zijn of niet. Broodpudding bakken met de grootste uk. Een picknick in het park, met eendjes in de vijver.

Om die momenten te onthouden vul ik voor Mormel en Freggel een ‘One Line a Day Diary’ in. Elke dag een paar regeltjes en dat in een boekje van 365 bladzijden waar je 5 jaar zoet mee bent, per dag gesorteerd. En dat is heel leuk want zo kan je telkens een jaartje terug kijken in de tijd. Zo schrijf ik wat me vandaag opviel, wat Mormel zei of wat we deden en lees ik erboven wat er vorig jaar op die dag gebeurde. En het jaar daarvoor. 2013: ‘Je speelde kiekeboe door te komen piepen door het deurgat en je dan weer te verstoppen.’ 2014: ‘Met Moeshie en Moeke met de witte haren naar de speeltuin.’ Ik heb geen foto’s van die momenten, maar door die paar regeltjes herinner ik het me vaak weer. Ik denk dat ik stiekem eerder voor mezelf schrijf dan voor hen. Maar als ze later het huis uitgaan, krijgen ze van mij een heel archief mee waarin ze al hun gekke streken uit hun kinderjaren kunnen lezen. Lekker old school, in een boekje.