We geven niet af!

Nope. Ik wil, ik moet, ik zal zo vaak mogelijk op mijn fiets rekenen om mij op mijn werk te krijgen. Ook tijdens de koude najaarsmaanden.

Twee weekjes geleden fietste ik nog handschoenvrij en in een heerlijk winters zonnetje 3u van het ene werkbezoek naar het andere. Overheerlijk. Op een andere dag fietste ik dan weer met 5° ’s morgens naar mijn werk en had ik de volgende 4 dagen geen stem meer door alle wind die ik met mijn oren gevangen had. Het kan nogal draaien, dat weer, dat is wel duidelijk, dus een mens kan maar beter voorbereid zijn.

En zo kwam het dat ik helemaal ingepakt met mijn versgekochte warmhoudertjes met -2° quasi bibbervrij ’s avonds laat na mijn werk naar huis fietste. Zijden handschoentjes als extra isolatie onder mijn 2 niet bij elkaar passende wollen wanten (een gele en een groene. Eentje kwijt gedaan, eentje gevonden, nieuw paar gemaakt), onder mijn jeans een roze thermische broek in ware Mega Mindy stijl. Ook had ik het nooit voor mogelijk gehouden dat ik vrijwillig een bivakmuts over mijn hoofd zou trekken, maar, man (en vrouw), wat was dat lekker warm onderweg! Maar het toppertje was toch wel het neusmondmasker. Ik had het eerst wijselijk laten liggen in de winkel, maar ben dan last minute toch terug binnengerend om dat ding ook nog aan te schaffen. Nu zie ik er op de fiets dus uit als een kruising tussen een bankovervaller, Hannibal Lector en die slechte van de laatste Batmanfilm. Met een helm op. En een fluo hesje. Ik word terecht wat meewarig aangekeken door trappende tegenliggers. Mijn geruststellende glimlach – ‘neeneenee, ik ben geen griezel’ – zien ze natuurlijk niet met dat ding rond mijn smoelwerk.

Het enige wat ik nog mis is een thermisch t-shirt. Vandaar nog maar ‘quasi bibbervrij’. Eens ik dat heb, kan ik lekker warm en soundtrack neuriënd door de kou! Als je mij dan ziet fietsen, niet bang zijn, ik ben het maar!